سخنى در مورد راه رفتن پيامبر(ص)
منبع: حدیث نت به نقل از سیرة معصومان جلد3 از صفحة 142 تا 143
نویسنده: محمد محمدی ری شهری
پيامبر اكرم(ص)
1 بر پاية خوى قرآنى و ادب الهى،
2 فروتنانه و دور از تبختر، راه مى‌رفتند.
3 پيامبر(ص) دوست نداشتند كه كسى از پشت سر، ايشان را همراهى كند و يا پياده در ركاب ايشان راه برود.
4 از اين رو، گاه پشت سر ياران خود حركت مى‌كردند.
5 پيامبر(ص) به سان مردم معمولى و با همان سرعت، با نشاط و سرزنده و به دور از سستى و كسالت، راه مى‌رفتند.
6 گام‌هاى ايشان استوار و بلند بود. با تكبّر و خرامان و گردن فرازانه راه نمى‌رفتند؛ بلكه سر به زير و سريع مى‌رفتند و بدن ايشان در حال راه رفتن، اندكى به جلو مايل بود، گويى كه از سرازيرى روان‌اند.
7 ايشان پاى خود را روى زمين نمى‌كشيدند و آن را كاملاً از زمين بلند مى‌كردند.
8 هنگام راه رفتن، به چپ و راست خود، توجّهى نمى‌نمودند كه به احتمال فراوان براى پديد آوردن فضايى آزاد و بى محدوديت براى ياران خويش بوده است.
9
پيامبر(ص) گاه بدون عبا و عمامه و كلاه و حتّى كفش نيز راه مى‌رفته‌اند كه به احتمال فراوان در خانه و به گاه نياز و ضرورت بوده است.
10 پيامبر(ص) عصا نيز داشته‌اند و حمل و تكيه به آن را از اخلاق پيامبران خوانده‌اند.
11 پيامبر(ص) از يك مسير مى‌رفتند و از راهى ديگر بازمى‌گشتند. در حديثى از امام رضا عليه‌السلام بر اين سنّت تأكيد گرديده و موجب افزايش روزى دانسته شده است.
12
[۱] به قلم فاضل ارجمند، جناب آقاى عبدالهادى مسعودى.
[۲] اشاره است به آية «وَ لاَ تَمْشِ فِى الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّكَ لَن تَخْرِقَ الْأَرْضَ وَ لَن تَبْلُغَ الْجِبَالَ طُولاً» ؛ (اسرا: آية ۳۷).
[۳] ر. ك: ص ۲۱۷ ح ۸۳۲.
[۴] ر. ك: ص ۱۲۹ (فروتنى).
[۵] ر. ك: ص ۱۳۱ ح ۱۶۳۲ و ۱۶۳۳.
[۶] ر. ك: ص ۱۳۳ (همانند ناتوان و سست راه نمى‌رفت).
[۷] ر. ك: ص ۱۳۳ ح ۱۶۳۸ ـ ۱۶۴۱.
[۸] ر. ك: ص ۱۳۵ ح ۱۶۳۸ ـ ۱۶۴۲.
[۹] ر. ك: ص ۱۳۷ (به اين سو و آن سو نمى‌نگريست).
[۱۰] ر. ك: ص ۱۳۷ ح ۱۶۴۴.
[۱۱] ر. ك: ص ۱۳۷ ح ۱۶۴۵.
[۱۲] ر. ك: ص ۱۳۹ (هنگامى كه از راهى مى‌رفت از راه ديگرى بازمى‌گشت).